wi-the-lec

znowu mi smutno. z mojego bloga moznaby wywnioskowac, ze caly czas jestem smutna ;PPP

a to nie tak. ja tu po prostu wchodze tylko wtedy, kiedy sie zle robi w moim zyciu.

jedyna dobra wiadomosc - BBC

i mam uraz do czeresni

(fitness club i dieta juz daja efekty. bardzo sie z nich ciesze. zaczelam tez kupowac cosmopolitan. i odkrylam w sobie cos... cos, o czego zupelnie bym sie nie spodziewala jeszcze kilka miesiecy temu. az mi troche wstyd... a LuCy juz ode mnie odeszla. powiedziala, ze nie umiem przekazac jej opowiesci w nalezyty sposob i dlatego nie opowie mi reszty. coz... kobieta zmienna jest, nawet, jesli juz nie zyje ;P)

ale dzisiaj bredze

pozdroofka

:* 

po ostatnim wpisie co po niektore osoby z moich bliskich znajomych daly mi do zrozumienia, ze im sie wpis nie podobal, bo niby je dyskryminuje. ale ja tylko pisalam, co czulam w tamtym momencie. przeciez nie powiedzialam, ze wole stany nad moimi przyjaciolmi, tylko, ze chcialabym tam wracac. wiem, nielogiczne. koniec sprawy... PRZEPRASZAM WSZYSTKICH URAZONYCH...

a do polski sie juz przyzwyczailam. i thomasie nie mysle (a to ci niespodzianka ;P). jestem na diecie, chodze do klubu fitness i duzo spaceruje. (a moze jutro z mamusia sie wybierzemy do sauny! 3majcie kciuki!) ale tak wogole to NUUUUDNO tutaj jest. wszyscy powyjezdzali, a jak jeszcze nie wyjechali, to juz sie zbieraja. no po prostu B-E-A-UTIFUL....

i chcialam jechac na slowacje z moimi kolezankami, ale chyba nie wyjdzie... no i pielgrzymka... uwielbiam pielgrzymke, ale z samymi dziadkami to ja nie pojde! co to to nie!!!

i jeszcze jedno... ***poczatek reklamy***jak wam sie nudzi i jestescie odporni na anty-talent pisarski, przeczytajcie poczatek mojego opowiadania, do ktorego link znajduje sie obok. zacznijcie z samego dolu!!! z gory dziekuje.***koniec reklamy***

no to co? koncze,

pozdroofka

:*

"wielki powrót" po ponad miesiącu na mojego kochanego bloga.

nowy lay, nowy blog, po prostu inne życie......

bo jestem już w polsce. od prawie dwóch tygodni. i nie ukrywam, że chcę wracać do stanów. próbuję wejść w wir "polskich wydarzeń", ale przecież nic się nie zmieni. chcę wracać, chcę tam żyć. a już nic nie będzie takie, jak dawniej. koniec "trzech muszkieterów". koniec mac&cheese na kolację. koniec walki z thomasem o komputer.

czy się zmieniłam po tym roku spędzonym za oceanem?... raczej tak.

przytyłam... ;PPPP 12 kg.....

thomas przyjechał do mnie do polski na jeden dzień, ale do niczego nie doszło. w ogóle zachowujemy się, jakby nigdy nic między nami się nie stało. a to boli, bo stało się wiele.

aż sobie popłakałam pisząc ten wpis. później będzie lepiej. już nie będę taka melancholijna, obiecuję. tylko teraz tak... później mi przejdzie...

oh, i jeszcze jedno. linki do ludzi uzupelnie później. na razie mi jeszcze tak jakoś smutno. ten wpis mnie tak nastroił...

pozdroofka

:*

I to prychiczny i fizyczny. Ale juz spiesze z wyjasnieniem:

1) Psychiczny - Thomas powiedzial, ze z naszego zwiazku nici; jakos sie tak nawet bardzo nie przejelam; chce wracac do Polski; chce wracac do moich przyjaciol; chce schudnac; chce bardzo wielu rzeczy i wczoraj to jakos wszystko na mnie naroslo i sie poplakusialam w nocy (nie mylic z posiusialam).

2) Fizyczny - OH MY GAD! To byl najgorszy bol jaki w zyciu przezylam. Jakies trzy tygodnie temu zrobilam sobie nowego kolczyka (czyli w lewym uchu mam juz 4). Chodzi o to, ze mialam zakazenie. Juz mi powoli przechodzilo, tylko, ze w szkole jeden taki chlopak uderzyl mnie w tyl glowy i zachaczyl o ucho... No wiec ropialo i ropialo i ropialo i ropialo...

***wszystkich wrazliwych prosimy o nieczytanie dalszej czesci tego wpisu***

...i ropialo i ropialo i ropialo i mi ucho tak zaropialo, ze juz nie mozna bylo widac kolczyka. Jak braliscie osmoze na biologii... A zreszta... Chodzi o to, ze mialam tak duzo tego zoltego swinstwa na mojej rance, ze mi to cos wsysnelo kolczyka do srodka ucha.... Tak, do srodka ucha. Mialam metalowa kulka pomiedzy skora z przodu ucha i z tylu. Czyz to nie smakowite?....

Suma sumarum wyciaganie tego kolczyka to byl najgorszy bol, jaki w zyciu mialam. Nie chce juz nawet o tym myslec.

To byla sobota, teraz juz mi przeszlo w wiekszosci, ale nadal boli, jak dotykam.

Kocham was i przepraszam, ze nie komentuje. Obiecuje sie poprawic... za dwa tygodnie, kiedy skonczy sie moj rok szkolny...

Kocham raz jeszcze

:*

Zaczelam prowadzic prawdziwy pamietnik. Tylko dla mnie. Jestem z siebie bardzo dumna, bo po raz pierwszy chyba cos bardzo szczere pisze. Mniam.

Nie odzywamy sie do siebie. I chyba jakos mi na tym bardzo nie zalezy. Poza tym on rozchorowal sie. Wyglada koszmarnie. A przeciez zle sie czuje tylko od kilku godzin... Biedny Niemiec. Choroba bardzo szybko pochlonela jego energie...

Jutro albo pojutrze dowiem sie, czy dostalam sie do 2 klasy liceum w Polsce. Jak nie, to pojde gdzies indziej. Laski mi nie robia.

Cmokam was, musze wracac do zadan domowych.

:*